دکتر زهرا دلیر هستم، عضو هیات علمی و مدیر گروه پرستاری داخلی-جراحی، دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد. از سال ۱۳۸۳ بعنوان عضو هیات علمی در دانشکده پرستاری و مامایی مشغول بکار شدم.

فعالیت‌های آموزشی ام بطور اختصاصی در زمینه تدریس دروس مربوط به پرستاری بیماری‌های قلب و عروق و آموزش به بیمار و خانواده می باشد. فعالیت های پژوهشی ام نیز بیشتر در همین زمینه ها بوده که بصورت چاپ مقالات فارسی و انگليسي، چاپ کتاب و ارائه مقالات در همايش های داخلی و بین المللی بوده است.

در خصوص طرح پژوهشی اینجانب با عنوان تاثیر مداخله حمایتی مبتنی بر شبکه اجتماعی بر انزوای اجتماعی و تنهایی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، این طرح در قالب پایان نامه کارشناسی ارشد پرستاری در بخشهای قلب و سی سی یو بیمارستانهای امام رضا (ع) و قائم (عج) در سال 1403-1402 انجام شد.

با توجه به محدودیتهای جسمی و رژیمهای درمانی پیچیده در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، شیوع احساس تنهایی و انزوای اجتماعی در این بیماران بالاست که می تواند باعث افزایش بستری مجدد، مراجعه بیشتر به پزشک و در نهایت کاهش کیفیت زندگی آنها شود.

یکی از روش‌های مقابله با انزوای اجتماعی و تنهایی، انجام مداخلات حمایتی و اجتماعی با تقویت روابط موجود و ایجاد تعاملات اجتماعی جدید است که می تواند از طریق اینترنت و شبکه های اجتماعی اجرا شود.

در این طرح پژوهشی مداخله حمایتی به مدت 8 هفته انجام شد که دو جلسه بصورت حضوری توضیحاتی در مورد بیماری نارسایی قلبی، درمان‌ها، مراقبتهای لازم، نقش ارتباطات در کاهش تنهایی و انزوای اجتماعی بیمار و نحوه انجام مداخله به منظور برقراری ارتباط بیماران با یکدیگر از طریق شبکه اجتماعی (تماسهای پیام رسان قرار) ارائه شد. سپس به مدت 6 هفته جلسات گروهی 5-4 نفره به صورت آنلاین با استفاده از شبکه اجتماعی (پیام رسان قرار) هفته ای یکبار تشکیل شد که در این جلسات با حضور پژوهشگر، بیماران بصورت صوتی یا تصویری با یکدیگر ارتباط برقرار می کردند و تجربیات خود را در مورد احساس تنهایی و انزوای اجتماعی، روشهای مقابله با این احساسات، موضوعات مربوط به بیماری شان و موضوعات عمومی مورد علاقه شان گفتگو می کردند که هدف از آن افزایش ارتباطات اجتماعی این بیماران بود. پرسشنامه های تنهایی و انزوای اجتماعی قبل و بعد از مداخله توسط بیماران تکمیل شد. نتایج این پژوهش نشان داد که برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی این بیماران از طریق شبکه اجتماعی، منجر به کاهش قابل توجهی در احساس تنهایی و انزوای اجتماعی آنها شد. لذا مداخلات حمایتی از طریق شبکه اجتماعی می تواند بعنوان روشی آسان، در دسترس و ارزان برای افزایش ارتباط و تعامل بیماران با یکدیگر در جهت بهبود مشکلات روانی اجتماعی از جمله تنهایی و انزوای اجتماعی در نظر گرفته شود که توسط پرستاران قابل انجام است. 

در پایان از معاون محترم پژوهشی دانشکده پرستاری و مامایی و روابط عمومی دانشگاه که فرصت این مصاحبه را در اختیار من قرار دادند، کمال تشکر را دارم.